Diamental
 
 
Welkom op Linsky's Place
 
ORGAAN-DONATIE OF ANNEXATIE?

bleu

ii

ORGAAN-DONATIE OF ANNEXATIE?

Xanthe †  & Linsky

 

“Het is de taak van leiders om leugens te vertellen, om de vijand en het volk te misleiden in het belang van de staat.” (Plato)

 

Het is godgeklaagd! De overheid rotzooit maar wat aan, stort de natie in diepe ellende, vermoord haar eigen burgers, en de nog levenden worden verraden, verkocht en omgeturnd tot islamisten en slaven van een corrupte maatschappij. En alsof de mondiale slavernij aan banken, schulden en overheden nog niet genoeg is, hebben ze hun zieke oog ook nog laten vallen op onze orgaantjes……

 

Orgaandonor?...Weet wat u wilt!



Onder zelfbeschikking wordt in het debat over postmortale orgaandonatie verstaan: Het  recht om over het eigen lichaam te beschikken…………

Men geeft echter niet op! De propaganda campagnes draaien weer op volle toeren. Met de regelmaal van de klok lanceren zij -de verraderlijke overheden en de medische maffia- nieuwe campagnes teneinde beslag te leggen op uw kostbare organen. De nieuwe poging bestaat uit het voorstel: ‘Drie keer geen reactie is automatisch orgaandonor!’

Steevast wordt ook geappelleerd aan het maatschappelijk en sociaal geweten. Er wordt op ons gevoel gewerkt doormiddel van trieste verhalen en schokkende filmpjes die ons moeten overtuigen van de onmenselijkheid, wanneer men weigert te voldoen aan de eisen van de machthebbers om zelfs na de dood gecontroleerde slaaf te blijven van hun zieke terreur!

Tijdens het stervensproces trekt de ziel echter al haar delen terug. Het is feitelijk een kwestie van alle ballen verzamelen. Elk orgaan heeft haar eigen ‘directeur’ en het innerlijke ‘wezen’ completeert zich om het lichaam te verlaten. Maar zij die een orgaan hebben afgestaan ter donatie...zijn dan wel dood, maar in het geheel niet vrij! Er zal gewacht moeten worden tot ook het leven geweken is uit de gedoneerde organen….

 

ll

 

Een beetje dood….



De criteria die men mondiaal hanteert om iemand dood te verklaren worden elk jaar in een groot Zwitsers congres bijgesteld. Met alle kennis en inzichten zijn medici nog steeds niet in staat te bepalen  wanneer een mens werkelijk onomstotelijk dood is.

Het zal wel aan mijn aangeboren wantrouwen ten aanzien van overheden, machthebbers en witte jassen liggen, maar ik kan me nou heel goed voorstellen dat terwijl ik lig te creperen en er erg veel moeite en geld aan te pas komt om mijn onbeduidende leventje te redden, terwijl er op de eliteafdeling het zoontje van een machtige industrieel nu net een niertje nodig heeft, de aandacht en zorg voor mijn leven in ernstige mate verwaarloosd zou kunnen worden………
 

De misleiding van hen die zo graag beschikken over onze organen blijkt al uit het feit dat men je soms vermoord, alvorens er van een volkomen absolute dood sprake kan zijn.
‘Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?’

NEEN! 
De patiënt vertoont juist allerlei tekenen van leven; het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.

Al deze symptomen, waaronder die van ziekte, kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!

De geïsoleerde gedeeltelijke hersenuitval (hersendood) is dus beslist geen teken van dood. De hier genoemde lichamelijke signalen vormen het bewijs van leven. Het lichaam van een hersendode leeft nog voor ongeveer 95%!
Tel uit de winst!

 

yj

 

Wie bepaald dat je dood bent?

 

In de VS woedt al sedert lange tijd een discussie over de criteria om een orgaandonor dood te verklaren. Daar hebben dokters harttransplantaties uitgevoerd met donorharten van kinderen die nog niet eens hersendood waren!

De discussie onder Amerikaanse artsen ontstond onmiddellijk na publicatie van een studie in ‘New England Journal of Medicine’. Daarin werd verteld dat die dokters al driemaal een hart hadden getransplanteerd van donoren die dood werden verklaard nadat hun hart gestopt was met kloppen.

Normaal wordt een donor pas dood verklaard als hij hersendood is, maar in deze gevallen was gewoon het stoppen van de bloedcirculatie het criterium! Dat betekent dat dokters één kind dood verklaren omdat zijn hart niet meer klopt om vervolgens dat hart te transplanteren en opnieuw te doen kloppen bij een ander kind.
Tel uit de winst!

In Denemarken ontstond onrust na een documentaire. Daarin was te zien dat ouders van een 19-jarige comapatiënte instemden met orgaandonatie, omdat de artsen haar hadden opgegeven. Later ontwaakte zij alsnog!
Tel uit het verlies!

Waarschijnlijk overweegt men ook om diegenen die toestemming tot orgaandonatie weigeren subversieve represaille op te leggen in de een of andere vorm. Waarbij het evenmin ondenkbaar is dat zij die zich wel beschikbaar stellen, in het verloop van hun vergeven leven, aan allerlei verplichtingen en restricties dienen te onderwerpen…bijvoorbeeld niet meer roken, zuipen en minder aan sex moeten doen, om het behoud van de optimale vitaliteit van de te vergeven orgaantjes in optimale conditie te houden!

olp

 

Een kwestie van ‘bezieling’!

 

“Na de transplantatie raakte Claire in een diepe depressie. Naast de depressie, kreeg ze ook het gevoel dat er 'iemand anders' bij haar was. Dat het bij tijden aanvoelde dat er een tweede ziel in haar lichaam huisde. Ze verhaalt dan ook over haar strijd bij het aanvaarden van die nieuwe persoonlijkheid. Na een lange strijd schrijft ze: "Ik was eindelijk zover dat ik me in mijn nieuwe identiteit kon thuis voelen, haast alsof er een derde wezen was ontstaan dat niet de oude Claire noch de nieuwe Tim was, maar een soort van combinatie van die twee."   Uit de recentie; Hart en Ziel

Veel mensen vullen een donorcodicil in vanuit een standpunt, dat het maatschappelijk gezien 'correct' is. Anderen vullen het juist niet in, puur uit angst voor hun eigen sterfelijkheid. Eén van de vragen die je er bij zou kunnen stellen is: "hoe dood ben ik op het moment dat ze mijn organen aan mijn lichaam onttrekken?"

 

Hart en ziel



In het boek van Claire (Hart en Ziel, zie recensie) komt namelijk duidelijk naar voren dat haar donor slechts 'hersendood' is. Maar dat komt natuurlijk wel in een ander daglicht te staan op het moment dat je te horen krijgt dat je hart ook een brein bevat.(Geheugen van het hart) Nogmaals: "Wanneer ben ik dood? Wat voel ik of beleef ik op het moment dat een ander mij dood verklaart?"

Een andere vraag die je zou kunnen stellen is: "Wat gebeurt er als ik op sterven lig en in de aangrenzende kamer ligt het zoontje van een hooggeplaatste ambtenaar op een orgaan te wachten? Hoeveel moeite doen ze dan nog voor me?" Sommigen denken er niet over na en zeggen: "Het maakt mij niet uit wat ze na mijn dood met mijn lichaam doen, dood is dood". Maar is dat wel zo?

Het probleem of je wel of niet je organen doneert was voorheen niet bij iedereen een item waar over nagedacht werd. Mensen die een diep gevoel hadden dat ze iemand ter dienst wilden zijn na hun dood, vulden een codicil in en in overige gevallen werd het probleem vaak bij de nabestaanden gelegd. Daar heeft de regering verandering in gebracht door te stellen dat er over de organen beschikt mag worden, zolang de 'donor' niet expliciet aangeeft of ze het daar wel of niet mee eens zijn. Niet langer donatie, maar annexatie dus!

Zelf had ik de beslissing voor me uitgeschoven, tot het moment dat ik niet anders kon. Zorgvuldig overwoog ik toch om mijn organen al dan niet ter beschikking te stellen. Mijn gevoel zei nee, maar mijn (opgelegde) moraal twijfelde er aan. Wat betekende het niet doneren voor mij? Wat zei het van mij? Was ik nu een minder liefhebbend mens? Had ik niet genoeg over voor mijn medemens? Wat nou als ik een orgaan van een ander nodig heb om te overleven (en krijg)? Kan ik dan nog wel met mezelf leven?

gt

 

Medische ethiek en manipulatie



Allemaal vragen die door me heen gingen bij het doorzetten van de beslissing die mijn hart al gemaakt had. Ik wilde geen donor zijn. Ik besloot op mijn gevoel te vertrouwen, met in mijn achterhoofd dat ik altijd van mening kan veranderen. Toch bleef ik rondlopen met een zeker schuldgevoel en twijfel, tot het moment dat het universum mij een handje toestak Ik vond een boekje getiteld 'Spiritualiteit in het dagelijks leven' van Gildas, een hogere entiteit die sprak via Ruth White. Ik vond mijn antwoord in hoofdstuk 8: Medische ethiek en manipulatie.

Hierin las ik: "Zolang een deel van het fysieke lichaam in leven blijft, geactiveerd door de levenskracht draagt het de essentie met zich mee van het wezen waar het deel van heeft gemaakt. Een essentie die het lichaam nodig heeft om het lichaam te vormen voor het leven erna. In oude tradities is de periode van drie dagen na de fysieke dood dikwijls gebruikt voor ritueel, plechtigheid en speciale rouw. Tijdens die dagen (in jullie tijd) wordt de essentie teruggetrokken en wordt het lichaam voor het leven erna gevormd. Dit is een belangrijke en heilige overgang. Wanneer bepaalde delen van de essentie onbereikbaar zijn, omdat bijvoorbeeld een nier is verdwenen om elders te worden bezield met levenskracht, dan is het nieuwe lichaam-na-de-dood onvolledig en uit zijn evenwicht. Dit belemmert de voortgang van de overledene, het wezen, dat dan dikwijls moet wachten totdat de essentie beschikbaar is, dat wil zeggen tot ook het 'in leven gebleven' orgaan 'dood' is.

 

mk


Dilemma

 

Gildas omschrijft dit als het dilemma van de donor. Hij gaat ook nog in op het dilemma van de ontvanger, over het feit dat bij dit 'geschenk' een karmische interactie en karmische schuld veroorzaakt wordt. Ik weet niet of het boekje nog te koop is, maar het heeft niet veel nut om de rest klakkeloos over te nemen. Het bovenstaande citeerde ik alleen maar om aan te geven wat mij in dit geval overtuigde dat ik goed gehandeld heb.


Het is immers niet voor niets, dat ons eigen lichaam getransplanteerde organen als een indringer te lijf gaan, soms met de dood als gevolg. In geval van zwangerschap bevindt zich ook een vreemde entiteit in het lichaam. In dit geval gebeurt het dat de immuniteit van de aanstaande moeder verlaagd wordt. Het lichaam regelt dit zelf. Bij een transplantatie moet men echter zijn leven lang medicijnen nemen om de natuurlijke afstoting tegen te gaan.


Het gebeurt meer dan eens dat 'ontvangers' na de transplantatie in een identiteitscrisis raken. Logisch als je bedenkt dat gebeurt het dat iemand na zijn transplantatie vaak een totaal andere persoonlijkheid krijgt. Zo sterk zelfs, dat iemand met zoveel watervrees dat ze bij wijze van spreken niet eens durfde te douchen, na de operatie niet kon wachten om te gaan zwemmen of zeilen. Bovendien geven meer dan één overlevenden er kennis van, dat ze het gevoel hadden dat er 'iemand anders' bij ze was. Dat het bij tijden aanvoelt dat er een tweede ziel in hun lichaam huist. In sommige gevallen is dit gevoel van samen zijn met een ander wezen zo sterk, dat het leren kennen van de identiteit van de donor een obsessie wordt voor de ontvanger.


Sommige getransplanteerde patiënten kunnen zich na de operatie vreselijk schuldig voelen, omdat iemand anders moest sterven opdat zij in leven konden blijven. Of men raakt in een diepe depressie. Het is namelijk niet ongewoon dat de persoon in kwestie door een golf van angst wordt overspoeld, zodra het gevaar is geweken.


De enige manier om met de transplantatie in het reine te komen, is door niet alleen te richten op het wonder, maar ook op de duistere aspecten, zoals de vaak voorafgaande lange ziekte, het trauma van de operatie zelf, en een veelvuldig voorkomende veranderde persoonlijkheid. Vaak gebeurt het, dat men een orgaan van een veel jonger of veel oudere persoon krijgt. Naast het feit dat de donor er vaak een totaal andere persoonlijkheid op na houdt, kan dit er toe leiden tot situaties waarbij het lichaam uitgeput raakt, omdat het nieuwe lichaam de veerkracht en energie van de 'oorspronkelijke behuizing' van het getransplanteerde orgaan mist, of in het andere geval, dat het lichaam 'niet vooruit te branden is'.


De grens tussen leven en dood blijkt niet zo definitief en onveranderlijk te zijn, als meestal wordt aangenomen. Het komt dan ook voor dat de 'ontvanger' na de transplantatie met spookachtige beelden geconfronteerd wordt, die zo griezelig en onaards kunnen zijn dat ze de 'ontvanger' 's nachts uit de slaap houden, vooral als de 'ontvanger' of de 'donor' er zelf tweeslachtige gevoelens ten opzichte van de transplantatie op na houden (of gehouden hebben).


Reden te meer om de beslissing van een transplantatie niet aan je op te laten dringen vanuit de buitenwereld, maar er zelf voor de volle honderd procent achter te staan, of het nu om het geven of nemen gaat.

 

nm

 

Wat men ons graag laat geloven


Bij het lezen van het boek van Claire Sylvia heb ik kennis kunnen maken van de strijd die zich in haar lichaam heeft afgespeeld. Niet alleen op het fysiek, maar zeker ook op het psychische vlak. Ik vind het heel belangrijk dat men volledig van alle consequenties op de hoogte is. Er komt namelijk vaak veel meer bij kijken, dan de medici ons willen doen geloven. Er heerst namelijk, zowel bij patiënten als bij transplantatiedeskundigen, angst voor de mogelijkheid dat publieke discussies over dit controversiële, en mogelijk onrust veroorzakende, onderwerp wellicht een toch al groot probleem nog zouden verergeren. Ik wil niet zeggen dat men zijn organen niet af mag of moet staan. Nog wil ik propaganderen dat men het wel doet. Ik denk dat dit per individu verschilt.


In het geval van Claire bijvoorbeeld, vindt er zo'n vorm van synchroniciteit plaats, dat je er bijna niet meer onderuit kunt om hier enige mate van voorbestemming in te zien. Haar donor heeft haar via haar dromen ook de impressie gegeven, dat hij wist dat hij zou sterven en er voor had gekozen om op deze manier zijn leven 'af te maken'. Haar nieuwe leven werd bezield door een andere persoonlijkheid. Ze schrijft hierover: "Ik was eindelijk zover dat ik me in mijn nieuwe identiteit kon thuis voelen, haast alsof er een derde wezen was ontstaan dat niet de oude Claire noch de nieuwe Tim was, maar een soort van combinatie van die twee."


Voor haarzelf betekende het, dat ze twee keer moest doodgaan. Ze was al zo ziek, dat sterven haar een vredig en natuurlijk einde hebben bezorgd. Soms echter vergt het veel meer moed om te blijven leven, dan om te sterven. Wie zal weten wat uiteindelijk de beste beslissing is? Ik niet, ik kan niet voor een ander beslissen, slechts voor mezelf. Ik gun eenieder dan ook, dat men de gelegenheid krijgt om die beslissing te nemen, die het beste bij hen past. Zonder veroordeling, zonder schuldgevoel, maar vooral zonder dwang van buitenaf.

 

In het boek ‘A Change of Heart’ van Claire Sylvia die zelf een hart-longtransplantatie heeft ondergaan schrijft zij dat ze na de operatie allerlei vreemde dingen bij haarzelf opmerkte: een nooit eerder gevoelde levenslust en kracht, een veranderde smaak, een verlangen naar bier, kipnuggets en groene pepers, motorfietsen en jongere mannen. Ze kreeg kortom een andere persoonlijkheid. In een droom ontmoet zij een jongeman die Tim heet en ze is er al spoedig van overtuigd dat hij de donor is en dat zijn geest met 'onafgemaakte' zaken worstelt. Twee jaar later weet zij de familie te achterhalen van degene die haar een hart heeft nagelaten. Het ging inderdaad om een 18-jarige jongeman die inderdaad Tim heette, zo lezen we, en Claires nieuwe smaak en karakter lijken met de zijne overeen te komen. Tims familie ziet de overeenkomsten ook.

nb

 

Studies

 

Er zijn ook wel studies verricht naar de psychologische en psychosociale aspecten van transplantaties. Een Oostenrijkse onderzoeksgroep onder leiding van Brigitta Bunzel stelde daarbij begin jaren '90 ook directe vragen naar het effect van harttransplantatie op de persoonlijkheid.

Men vroeg hen drie maanden na de transplantatie: 'Voelt u zichzelf hetzelfde als voor de operatie, of voelt u zich veranderd?'

De grootste groep, zo’n driekwart ontkende elke invloed.
Een aantal patiënten erkenden echter een veranderde persoonlijkheid.

'De ziel is nog steeds dezelfde, maar de kijk op het leven is veranderd.'

'De persoon van wie ik het hart heb gekregen was een kalm persoon, niet hectisch, en zijn gevoelens zijn nu op mij overgegaan.'

Een ander luistert nu naar harde muziek en heeft belangstelling voor auto's gekregen.
Sommige  patiënten beschouwen de donor als doorlevend in hun lichaam via het hart.

'Wij zijn oké', zegt één van hen over zichzelf.

Hij denkt opnieuw te moeten trouwen in de kerk, want hij is niet meer degene met wie zijn vrouw oorspronkelijk getrouwd is. Misschien moet hij wel een verzoek aan de paus sturen...

 

bhn

 

Het mag evident zijn dat hier echt niet alle aspecten en ‘side effects’ benoemd zijn. Het is mij voldoende als men door dit artikel wat bewuster is geworden van de enorme complicaties en verantwoordelijkheid die men heeft ten aanzien van het leven voor anderen in het algemeen, maar vooral voor dat van onszelf in het bijzonder.

Persoonlijk heb ik geen enkel vertrouwen in de bedoelingen van overheden, medici en machthebbers. Niemand van hen is begaan met mijn welzijn, tenzij het hen tot voordeel strekt. Het is simpel…overheden willen enkel macht! Macht en controle over de massa’s. Daarbij is geen enkel ethiek, norm of moraal wat hen daarin hindert. Een mens met een getransplanteerd orgaan is des te makkelijker onder controle te brengen en wat meer is.

Het is niet eens ondenkbaar dat zij wellicht een programma hanteren waarbij er bewust organen met bepaalde ‘kwaliteiten’ worden geplaatst. Klinkt dat fantastisch? Wel bedenk dan dat al vanaf het moment dat Joseph Mengele door de USA in bescherming werd genomen en hem alle benodigde faciliteiten werden verschaft ten einde zijn experimenten te kunnen voortzetten, daaruit de beruchte MK-Ultra ontstond! Een gruwelijke manier om mensen te traumatiseren, hun mind te compartiseren in talloze persoonlijkheden,en dat bij veel baby’s dat al in het prenatale stadium begon….in de baarmoeder dus!

 

bh

 

Is wantrouwen gerechtvaardigd?

 

Ook begrijp ik wel dat mijn algemene wantrouwen niet altijd en voor iedereen gerechtvaardigd is. Ongetwijfeld zullen er heel wat artsen en anderen zijn die met de beste bedoelingen proberen ons te bewegen tot het afstaan van organen. In de meeste gevallen zullen er evenwel hitlijsten worden samengesteld voor hen die in aanmerking komen voor een reddende transplantatie, die echter bepaald worden door ‘ethische’ commissies. En juist daardoor wordt de hele zaak onverkwikkelijk. Inmiddels weten we hoever commissies af staan van welke ethiek of normbesef dan ook.


In een individueel geval kan men nog wel eens aan het persoonlijke geweten appelleren, maar hoe groter de groep…hoe groter de (financiële)  belangen worden!

De mensen die menen een goede reden en argumentatie te hebben om tot orgaandonatie over te gaan, staan volledig in hun recht en hebben het gelijk aan hun kant. Maar diegenen die twijfels, weerstand en zelfs afkeer voelen bij het achterlaten van hun ‘delen’ in het aardse na hun dood, …evenzeer!

Laat de keuze afhangen van persoonlijke weloverwogen inzichten, norm en ethiek…niet aan die van overheden, medici en machthebbers of belanghebbers!

 

Omdat ik veronderstel dat als er wat met me gebeurd, zo onverhoeds, je weet ’t niet hè, zou het zo maar kunnen dat er helemaal niet veel moeite gedaan zal worden om een lang proces aan te gaan om uit te vinden of ik mijn organen wil doneren. Waarbij het me ook niet ondenkbaar lijkt, dat bij controle van de computers blijkt dat er inplaats van GEEN - WEL DONOR staat! Het schijnt namelijk een wijdverbreid euvel te zijn om de juiste gegevens op PC's in te voeren.

Daarom draag ik zelf twee briefjes bij me. In mijn mapje met personalia en nog ergens. Ik denk er ernstig over na de verklaring in een medaille te laten graveren en aan mijn nek te hangen. Het geheel is gestempeld en ondertekend.

De verklaring is als volgt:

Dat ik geen bloed van anderen wens.
Dat ik geen organen wens van anderen en er ook absoluut geen wens af te staan.
Tevens wens ik niet gereanimeerd te worden!


Dat laatste zal in de praktijk wel weer een probleem vormen, omdat het bij mensen ingebakken zit om de ‘redder’ uit te hangen en het schijnt zelfs ‘t dat door de wet verplicht wordt om dat wel te doen! Met de wens van het betreffende individu wordt nu eenmaal geen enkele rekening gehouden. Wat van belang is voor hen, schijnt wat anderen van en over je denken en vooral van je willen!

 

Daarom herhaal ik: Laat uw keuze afhangen van persoonlijke weloverwogen inzichten, norm en ethiek…niet aan die van overheden, medici en machthebbers of belanghebbers!

 

kj

 

Voor wie zich verder wil verdiepen in deze complexe materie:



http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=m4&s=M78&ss=P312&l=NL

http://www.wanttoknow.nl/hoofdartikelen/orgaandonatie-vanuit-de-ziel-belicht/

http://www.medische-ethiek.nl/modules/smartsection/makepdf.php?itemid=3

http://hersendood.org/misleiding_door_gezondheidsraad/

http://www.bezinningorgaandonatie.nl/

Zie ook:

 

 

z

 

 

dia
Copyright en webdesign: diamental.nl